De eerste stageweek.

Daar waar we eigenlijk voor kwamen is deze week begonnen: onze stage! Nadat we vorige week donderdag onze voorsteldag hadden gehad, waren we super gemotiveerd om te beginnen. Zodoende zaten Nikkie en ik afgelopen maandag om kwart voor 8 in de auto om richting stage te gaan. Eerst moesten we Annelies ophalen, een Nederlands meisje die ook bij ons stage loopt. Uiteindelijk kwamen we rond 10 over 8 aan bij de Ihata Shelter, met alle drie ontzettend veel zin om te beginnen. Meteen kwam de Afrikaanse instelling al tevoorschijn, we hebben tot 9 uur eigenlijk niks gedaan, buiten een beetje praten met elkaar. Heel anders dan we gewend zijn, maar goed. Meteen bleek al dat er een misverstand was. Om de een of andere reden dachten ze dat Annelies de Social Worker was en Nikkie en ik docenten (?!). Dus werden we gesplitst: Nikkie ging naar een piepklein zweethok met 9 baby’s in 4 boxen en ik werd gedumpt in een soort van klaslokaal waar gelijk 10 kinderen aan mijn nek hingen. Omdat het nog steeds niet duidelijk was wat we moesten doen, en eigenlijk ook niemand echt iets tegen ons zei, ging ik maar een beetje met de kinderen praten. Ze waren allemaal superenthousiast en heel nieuwsgierig naar mijn horloge, dit hadden ze volgens mij nog nooit gezien. Binnen een half uur hadden ze alles al ontdekt en gedaan: mijn haar gekamd, mijn telefoon en horloge bestudeerd en wel 100x op mijn rug/nek geklommen. Ineens kwam de docent binnen en riep tegen de kinderen dat ze naar buiten moesten, ze mochten buiten spelen. Ik kreeg een vuilniszak in mijn handen gestopt met daarin allemaal (kapot) speelgoed. Denk dan niet aan nieuwe barbies of cars auto’s, maar aan hele oude, kapotte McDonalds speeltjes. Maar goed, de kinderen vonden het geweldig. Voor ik het wist was de vuilniszak al kapot en lag hel hele grasveld (ongeveer 5 bij 7 meter) helemaal vol met speelgoed. Dit ging natuurlijk onder het genot van keihard schreeuwende kinderen. Helemaal top op de maandagochtend, maar niet heus. Voor degene die het niet weten: ik ben niet echt heel dol op kinderen, ik vind ze leuk voor maximaal 10 minuten. Dus dit was nog niet echt een denderend succes voor me. Na een paar minuten zie ik Nikkie met 2 baby’s op der arm en der eigen ziel onder der arm aan komen lopen, die vond het ook helemaal niks. De baby’s werden aan de zijkant van het speelveld neergezet en voor we het doorhadden, waren de docenten weg en zaten ik, Nikkie en Annelies daar met zo’n 20 kinderen die aan het gillen waren en we hadden nog steeds geen idee wat we nou moesten doen. Babysitten dan maar. Om 12 uur zaten we nog steeds buiten met de kinderen in de zon en keken we elkaar al aan van: ‘wat moeten we hier nou mee?’. Jacqie, onze stagebegeleidster, was in geen velden of wegen te bekennen, dus niemand aan wie we konden vragen wat te doen. Blessings, de docent van ‘mijn’ kinderen, kwam aan met het eten voor de kinderen: spaghetti. Je voelt hem al aankomen natuurlijk. 4 kinderen besloten dat het wel paste als ze alle vier bij mij op schoot kwamen eten, dus 3 keer raden, binnen 5 minuten zat ik helemaal onder de spaghetti! Ondertussen probeerde ik 1 van de kinderen te voeren, terwijl de spaghetti alle kanten op vloog. En dat allemaal nog voor 1 uur ’s middags! Na het eten werden de kinderen weer naar buiten gegooid en bleven Nikkie, ik en Annelies helemaal uitgeput in het lokaal achter. Wat moeten we hier nou mee?! Dit was niet waar we voor kwamen. Echt een teleurstelling. Ook Jacqie was nog steeds nergens te vinden.. We besloten om maar gewoon door de zure appel heen te bijten en te hopen dat het snel beter zou gaan worden. Helaas werd dit niet beter. De rest van de dag stonden we elkaar steeds verbaasd aan te kijken wat we nou moesten doen, terwijl ook niemand echt met ons praatte. Totaal niet wat we verwacht hadden. Heel klote! Om half 5 konden we eindelijk naar huis, we zaten alle drie met een rotgevoel in de auto, wat viel dit tegen! Buiten dat het helemaal niet leuk was, zat er totaal geen uitdaging in en kunnen we niet eens onze examens doen. We konden wel janken van ellende. Want hoe kut is het als je je zo verheugd op iets en het valt zo tegen? ’s Avonds heb ik eerst 2 uur geskypet, daarna ben ik vroeg naar bed gegaan, laat deze dag zo snel mogelijk voorbij zijn!

Toen dinsdag de wekker ging had ik weer een moment wat ik hier heel vaak heb: waar ben ik?! Wat doe ik hier?! Dit is niet mijn kamer! Na een paar minuten besefte ik weer dat ik in Zuid-Afrika was en dat ik op moest staan om richting stage te gaan. Helemaal geen zin in, maar we gaan maar gewoon. Eenmaal daar aangekomen waren we natuurlijk weer de eerste, aangezien alle afrikanen hier altijd te laat komen. Nadat Jacqie ook was aangekomen, hebben we even een gesprek gehad en aangegeven dat we hele andere verwachtingen hadden van onze stage en dat maandag geen succes was. Gelukkig reageerde ze ontzettend positief en besloot gelijk dat we de kinderen even gaan laten voor wat het is en dat we aan de slag gaan met de vrouwen. Dat klinkt als een veel grotere uitdaging! Ze gaf aan dat we om 9 uur de therapiesessie moesten bijwonen, en dat dit vast onderdeel van onze dag gaat worden. Nu ben ik na een jaar stage lopen in de psychiatrie wel wat gewend op het gebied van heftige verhalen, maar deze sessie was echt bizar. Hij begon heel relaxt, hier en daar een grapje en vrij neutrale verhalen. Totdat de eerste begon met haar verhaal. De details ga ik niet geven, maar geloof me; super heftig! Verhalen waar jij je als Nederlander totaal geen voorstelling van kan maken. Gelukkig maar. Nadat de eerste was begonnen, gingen alle vrouwen hier in mee en begonnen er een paar hun verhaal te doen. De vrouwen vertelde de meest bizarre verhalen; verkracht door eigen familieleden, gang rapes, verkocht worden door je eigen moeder, zelfmoordpogingen op hun 7e levensjaar, jarenlange emotionele, lichamelijke en seksuele mishandeling, en ga zo nog maar even door. Het was een zeer emotionele sessie, waarbij flink is gehuild, geschreeuwd en er werd zelfs een stoel tegen de muur gegooid. Heel heftig om te zien! Aan het einde van de sessie werden er nog wat ademhalingssessies gedaan en konden de vrouwen vertrekken. Heel mooi om te zien dat de vrouwen naar buiten lopen en hun problemen achterlaten in het klaslokaal, want zodra ze naar buiten stapte moesten ze weer lachen. Hier kunnen veel psychologen in Nederland nog een voorbeeld aan nemen! Na de sessie moesten we alle drie echt even bijkomen, maar hadden we gelijk weer een positief gevoel over onze stage! Hier kunnen we wel wat mee, ondanks dat het zo heftig is. In de middag heeft Jacqie ons uitgelegd hoe de intakes gedaan worden als de vrouwen binnen komen. Deze mochten we gelijk op elkaar oefenen. Hoewel ik bekend ben met deze intakes, was het nu wel heel lastig! Probeer maar is te vertalen, vragen te stellen, antwoorden opschrijven en proberen dat er geen stiltes vallen, en dat allemaal tegelijk! Nadat we hier een paar uur mee hadden geoefend, mochten we naar huis. Wat een wereld van verschil met hoe het maandag was en hoe het deze dag was! Deze dag was leuk, heftig, moeilijk, leerzaam en toch heel relaxt. ’s Avonds hebben we bij een bar om de hoek nog even een klein sappie gedaan om alles te verwerken wat er die dag was gebeurd.

Woensdag zaten we weer in de auto met een goed gevoel: we hebben er weer zin in! We wisten dat we de intakes met de vrouwen moesten doen en weer een therapiesessie bijwonen. Stiekem hoopte we allemaal dat hij minder heftig was als de dag daarvoor. Gelukkig bleek dat ook te zijn. Er werden wel dingen besproken, maar de heftige verhalen bleven achter. Wel hoorde we dat 1 van de vrouwen een poging wilde doen tot zelfmoord, vanwege de heftige sessie en een telefoontje van haar moeder. Dan wordt je gelijk weer wakker geschud: het is best een heftige stage! Na de sessie zijn we aan de slag gegaan met de bio’s (intakes). Hierin vraag je eigenlijk hoe hun hele leven was, op het gebied van de familiebanden, drugs verleden, de mishandelingen, de verkrachtingen, de gangs en ga zo nog maar door. We hebben deze dag nog even mee gekeken met Jacqie, ze ging hem doen met de vrouw die eerder de ochtend aangaf dat ze zelfmoord wilde plegen. Best een pittig verhaal dus. Aan het einde van de dag hebben we nog even de kinderen opgezocht, deze keer vonden we het wel leuk! Zo konden we even ons hoofd leegmaken na alle verhalen die we de hele dag hadden gehoord. Met een voldaan gevoel stapte we in de auto terug naar huis en besloten dat we ons mochten verwennen met sushi, dus we zijn lekker uit eten gegaan.

De volgende dag moesten we zelf de bio’s gaan doen. Jacqie zou er bij komen zitten, maar vlak voordat ik moest gaf ze aan dat ze wegmoest. Dus ik moest het zelf doen. Hmm.. Oke, lastig maar we gaan het gewoon proberen. Gelukkig had ik een vrouw die goed engels sprak (dat doen ze namelijk niet allemaal even goed) en heel rustig bleef tijdens het invullen. Wel werd ze heel emotioneel toen ik moest vragen naar de verkrachtingen, dus dat was wel even een moeilijk stuk. Nadat ik haar op haar gemak had gesteld, begon ze te vertellen. Het is echt vreselijk om te horen wat die vrouwen hebben meegemaakt, dat gun je je ergste vijand nog geen eens! Toen we thuis kwamen, hadden Jasper en Freek een collega van hen meegenomen: Patrick. Een Duitse student die ’s avonds met ons wilde gaan stappen. Zo gezegd, zo gedaan, dus we hebben heel Obs op z’n kop gezet. Van de beerpong naar de karaoke en door naar het poolen. Het was een hele gezellige avond!

Gelukkig waren Nikkie en ik vrijdag vrij, omdat we onze uren al hadden gehaald voor deze week. We besloten om lekker richting het strand te gaan. Dit hadden we echt wel even nodig na zo’n lange, heftige week! We gingen naar Clifton beach number 4, je moet het maar opzoeken op google, het is echt prachtig! Het witte zand, uitzicht op Lion’s Head, een relaxte vibe en natuurlijk de hele dag zon. Nikkie en ik vonden ook echt dat we het verdiend hadden, het was een week waarin de emoties vaak hoog opliepen. ’s Avonds zijn we met z’n 7e uitgegaan: ik, Nikkie, Freek, Jasper, Frankie (een van onze huisgenoten), Patrick en Janay (de stagebegeleider van Jasper en Freek). We zijn eerst naar club 31 geweest en hebben afgesloten in 169. Wat een topavond was dit! Supergezellig, veel drankjes, leuke mensen en goeie muziek! Ik weet niet eens meer hoe laat in precies in mijn bed lag, maar het was later dan van te voren verwacht.

The day after. Iedereen was nog super brak, maar toch besloten we naar The Old Biscuit Mill te gaan, de food market die elke zaterdag bij ons in de buurt is. Heel leuk natuurlijk, maar niet als het zo warm is als vandaag. Na een half uur besloten we ook naar terug naar huis te gaan. We hebben lekker in het zwembad gelegen en vooral veel chillen, want het is veel te warm vandaag! Straks gaan we naar de wedstrijd van Nikkie kijken, dus ik ga er snel vandoor. Spreek jullie later weer!