Cape Town 2.0

Het is inmiddels alweer een maand geleden dat ik m’n laatste blog heb geschreven en er is genoeg gebeurt in de tussentijd! Hierdoor heb ik weinig tijd (lees: zin) gehad, maar ik zal me er toch even toe zetten om iedereen weer te updaten.
Inmiddels ben ik verhuisd naar het o zo bruisende blouberg! Het ligt zo’n 20 kilometer van mijn oude buurt vandaan en het is wit, arrogant, stil, groot en boring. Maar goed, het huis is prachtig, dus dat maakt een hoop goed. En natuurlijk het feit dat we weer met z’n alle bij elkaar wonen is ook wel gezellig. Nadat we in ons andere huis niet eens konden ademen zonder dat de buren klaagde, is het nu wel fijn dat je in een huis zit waarbij je gewoon kan doen en laten wat je wilt. Muziek aan? Geen probleem! ’s Avonds in de tuin zitten? Geen probleem! Heerlijk! Ook hebben we het geluk dat we 2 hele relaxte huisgenoten hebben, die alles prima vinden en altijd wel mee willen doen of gaan. Heerlijk dus om zo de periode af te sluiten: in een mooi huis waar een fijne sfeer hangt.

Op stage gaat het ook nog steeds goed, hoe langer we er rondlopen, hoe meer we doen. Een paar weken geleden vroeg Jacqui, onze stagebegeleider, of we het leuk vonden om haar 2x in de week te helpen in een andere shelter waar ze ook werkt. Natuurlijk hebben we ja gezegd, ik vind het namelijk wel interessant om te zien hoe het in andere shelters gaat. Zo gezegd, zo gedaan, een paar weken geleden zijn we voor het eerst gaan werken bij Carehaven, dit is een shelter van de Zuid-Afrikaanse variant van het Leger des Heils (The Salvation Army). Jacqui werkt hier sinds een paar weken wat extra middagen en heeft een nieuw systeem aan ze geïntroduceerd. Aangezien wij in onze eigen shelter al werken met dit systeem, is het voor ons appeltje eitje om hier te helpen. En een nieuwe shelter betekend ook nieuwe verhalen. Helaas zijn dit altijd hele trieste verhalen, maar hoe bitter het misschien ook klinkt, je raakt er aan gewend. Als ze vertellen dat ze 2x zijn verkracht, denk je nog net niet; 2x maar? Zo bizar zijn de verhalen die je hier hoort! Toch vind ik het leuker om op onze ‘eigen’ shelter te werken, je kent daar iedereen, het is gezellig en er gebeurt altijd wel iets. Zo moesten we vorige week ‘even’ mee naar het ziekenhuis met 1 van de kinderen, die had namelijk een ontstoken teen. Nou denken jullie misschien dat jullie in Nederland altijd lang moeten wachten, dan moet je hier is heen gaan! De Dayhospital bij ons in de buurt is gratis, dus je kan wel even bedenken dat er dan aardig wat mensen zitten. Plus dat ze van doorlopen in Afrika nog nooit gehoord hebben, dus 3x raden: daar zit je wel een paar uur! Gelukkig was het meisje (en haar moeder) heel geduldig en vond ze het prachtig om met onze telefoons foto’s te maken, dus heel mijn filmrol staat nu vol met foto’s in het ziekenhuis. Nu klinkt het misschien alsof het een hele veilige plek is, geloof me dat is het niet! Het staat in een zwaar verpauperde wijk, overal ligt afval (en bedelaars), huizen die gewoon op instorten staan, zwerfhonden die overal rondlopen, een schietpartij voor de deur is ook niet ongebruikelijk en blanken komen er al helemaal nooit, dus we vallen ook aardig op! De laatste keer stond ik 2 tellen met dat kind in mijn armen, werd er gelijk gevraagd; ‘is dat jou kind?’ (volgens mij snappen ze niet dat een behoorlijk blank persoon als mij, het nooit voor elkaar gaat krijgen om een zwart kind te krijgen), werd ik ten huwelijk gevraagd en hebben we 6 uur gewacht! Plus iedere keer als je het ziekenhuis uitloopt mag je nog maar hopen dat je auto er staat. Het is dus best een avontuur om even naar t ziekenhuis te gaan. Deze uitstapjes zijn dan ook niet mijn favoriete dingen om te doen. Wat dan wel leuk is om te doen, is de vrouwen op te halen van de rehab. Niet dat de rit nou zo bijzonder is, het gaat meer om manier waarop. In Afrika maakt het niet zo heel veel uit hoeveel mensen er in een auto zitten, zolang het past mag je blijven proppen. Deze regel gebruiken ze ook bij onze shelter. Zo waren we gister met 1 van de vrouwen naar het politiebureau geweest (en dat is net zo’n avontuur als het ziekenhuis, geloof me) en omdat we op tijd klaar waren, zei Jacqui dat wij wel even de vrouwen van rehab konden halen. Ik dacht: 1 of 2 erbij kan wel, wij zijn namelijk al met z’n 4e. Aangekomen bij de rehab bleek dat we nog 5 vrouwen mee moesten nemen, in 1 auto! Ik dank nog steeds god op m’n blote knietjes dat we met mijn auto waren en ik dus moest rijden, dus ik had als enige ruimte. Nikkie ging voorin bij Jacqui op schoot en achterin zaten er ook nog 6 opgestapeld. Natuurlijk ging deze reis niet in stilte verder, de aux kabel werd aan de telefoon gehangen en al keihard zingend en dansend waar mogelijk was, gingen we terug naar de shelter. Dit kan echt alleen in Afrika! Op de weg terug naar huis zeiden Nik en ik allebei dat we dit zo erg gaan missen, de mensen, de cultuur, het gewoon doen waar je zin in hebt, totaal geen stress! Ik moet er voorlopig nog niet aan denken om naar huis te gaan..

Helaas heeft Kaapstad ook mindere kanten (gelukkig niet heel veel), zo als veel criminaliteit. Ook dit hebben we inmiddels al meerdere keren ondervonden. Zo is er in ons oude huis in Obs ingebroken (staat in 1 van mijn eerdere blogs), zijn er al diverse telefoons gejat, is de autoruit van Folkert en Nikkie ingeslagen en daarbij zijn ook aardig wat spullen gestolen en alsof dat nog niet genoeg was, hebben ze afgelopen vrijdag geprobeerd in te breken in ons nieuwe huis in Blouberg. Die avond hebben we voor onze Kaapstadse vrienden Nederlands eten gemaakt. Uiteindelijk hebben ze er niks van gegeten, want we hadden om 6 uur loadshedding en het zijn echte afrikanen, ze kwamen anderhalf uur te laat. Eten koud, geen licht dus veel kaarsen, dus dan maar spelletjes spelen. Voor de mensen die niet weten wat loadshedding is: in Kaapstad hebben ze te weinig elektriciteit om aan de hele stad aan te bieden, dus de stad is onderverdeeld in diverse regio’s en elke regio krijgt meerdere keren per week (soms zelfs meerdere keren per dag) een shutdown. Dan valt de elektriciteit uit voor 2/2,5 uur. Kan soms heel vervelend zijn, vaak is het precies als je uit je werk komt en wilt gaan koken, maar soms gebeurt het ’s nachts en heb je er dus helemaal geen last van. Maar goed, ik dwaal af, terug naar de inbraak. Na onze gezellige Hollandse avond ben ik op tijd naar bed gegaan en zijn Jasper en Nikkie nog op stap gegaan in de stad. Onze andere huisgenoten hebben die avond alles dicht gedaan en afgesloten en toen ik de volgende ochtend wakker werd, kreeg ik gelijk te horen: geen paniek, niks aan de hand, maar ze hebben geprobeerd in te breken. Ook goedemorgen! Met een bezem hadden ze geprobeerd onze schuifdeuren open te krijgen en 1 deur is zelf open gemaakt. Na een korte controleronde door het huis dachten we dat er niks weg was, maar toch de politie gebeld of ze even langs konden komen. Dus zodoende kwam de politie gezellig langs voor een bakkie en een ‘onderzoek’. Na deze korte onderbreking zijn we gewoon weer terug gegaan naar de orde van de dag en richting Hout Bay gegaan naar de foodmarket. Zondagochtend vroeg Jasper ineens bij het ontbijt; ‘heeft iemand het kleed weggehaald?’ We hadden namelijk een behoorlijk groot kleed in de woonkamer liggen, zo’n koeienvel, niet te missen. We hadden hem inderdaad niet gemist, want we kwamen er nu pas achter dat het kleed dus het enige is wat ze wel hebben gestolen! Maar Folkert z’n iPod hebben ze wel laten liggen?! Rare snuiters die Capetonians! Gelukkig hebben ze het alleen bij een kleed gehouden en zijn ze niet richting de slaapkamers gekomen, maar het laat wel weer gelijk zien dat Kaapstad niet alleen maar leuk en gezellig is. Het is ook constant op je hoede zijn en nergens iets laten liggen. Ook niet in je eigen huis, want voor je het weet is het weg.

Maar genoeg ellende, terug naar de leuke dingen. Want buiten onze stage, doen we hier ook genoeg leuke dingen. Zo gingen we enkele weken geleden stappen en raakte Jasper aan de praat met een jongen uit Kaapstad die ons vertelde dat er een leuk festival aan kwam. Natuurlijk waren we dit de volgende dag weer vergeten, maar toen we na een paar dagen een berichtje kregen of we nog zin hadden om mee te gaan, gingen we toch maar even opzoeken wat het was. Het festival heette Jungala, het begon op zaterdagochtend en ging door tot maandagmiddag 6 uur, non stop. Dat klonk al goed, vooral omdat we die maandag vrij waren (Public Holiday). Omdat we vrijdagavond een feestje hadden gehad en weinig hadden geslapen, hebben we die zaterdag nog even getwijfeld om te gaan, maar gelukkig heb ik Jasper weten te overtuigen om te gaan. De rest had geen zin om mee te gaan, dus we besloten gewoon de auto vol te laden en wel te zien waar we eindigde. De jongen die ons uitnodigde, Morgan, had voor ons een tent geregeld zodat we konden blijven slapen als we dat wilde. Superlief dat een eigenlijk wildvreemde gozer een extra tent mee neemt zodat wij met z’n 2e ook kunnen blijven slapen, in plaats van terug te moeten rijden ’s nachts. We hebben snel kaartjes gehaald bij het dichtstbijzijnde kaartverkooppunt en met een lekker muziekje aan, reden we richting Gouda (Zuid-Afrika Gouda natuurlijk ;)). We reden de farm op en stonden gelijk stil. File.. en niet te zuinig! Nadat we 3 uur in de rij hebben gestaan/gereden (waarbij er halverwege ineens 3 meiden instapte of ze even met ons mee mochten rijden door de poort), waren we eindelijk op het terrein. In de middle of nowhere, parkeerplaatsen waarbij de auto’s en tenten in een totaal onlogische volgorde stonden en vooral veel mensen! Hele gezellige, aparte mensen! Het was een trance festival en nou ben ik niet heel erg thuis in de trance, maar dit was echt een prachtig festival! Overal vrolijke mensen die genieten van alles wat ze zien, je mocht al je eigen spullen meenemen (inclusief drank) en natuurlijk: geen eindtijd! Wij hebben in de 2 dagen dat we er waren nog wel een paar (kleine) uurtjes slaap gepakt, maar ik denk dat er genoeg mensen waren die gewoon alleen maar feesten. Omdat ik eerst er aan dacht om ’s nachts naar huis te rijden, ben ik het hele festival nuchter gebleven. Dus hoe iedereen ’s nachts aan het bier zat, liep ik braaf rond met m’n cappuccino, heb ik tenslotte ook nog nooit gedaan op een festival! Zondagavond stapten we terug de auto in, helemaal kapot en gebroken, maar echt een super tof festival gehad! Ondanks dat we helemaal gebroken waren, besloten Jasper en ik toch nog even naar de stad te gaan, het was tenslotte Kingsnight. We besloten een kroegentocht op Long Street te doen en bij elke kroeg waar we een stempel kregen naar binnen te gaan. We eindigde in de Dubliner, waar de bovenverdieping was afgehuurd voor alle Nederlanders die wilde feesten. Zo gingen we dus van een weekend trance festival in de middle of nowhere naar Hollandse hits in hartje Kaapstad. Ook dit was weer een prachtige avond! De volgende dag was het Kingsday en speciaal voor de Nederlanders hadden ze in Hout Bay een feest georganiseerd. Nadat we hoorde dat we er frikadellen speciaal konden halen, waren we gelijk overtuigd. Die missen we stiekem wel allemaal! Zo gezegd, zo gedaan, maandagmiddag stapte we in de auto met z’n alle (inclusief onze Duitse huisgenoten) en reden we richting Hout Bay. Ik kan zeker niet zeggen dat het me spectaculairste Kingsday ooit was, maar het blijft wel heel apart om een Nederlands feest te vieren terwijl je weg staat te zweten in je korte broek en shirtje en je met je blote voeten in het zand staat. Tussen de bergen, strakblauwe lucht, koude drankjes, wat wil je nog meer? Het feest was om 8 uur afgelopen en dus waren we 9 uur thuis en ging ik na een heel lang, maar zeker goed geslaagd weekend tevreden naar mijn bed.

Natuurlijk maken we nog veel meer leuke, bijzondere dingen mee, maar als ik alles moet gaan vertellen moet ik gaan bijboeken. Ik mag nog 6 weken genieten van alles wat ik hier mee maak en leer en dat ga ik zeker doen! Natuurlijk mis je wel mensen die in Nederland zijn, maar het leventje hier is zo anders, zo relaxt, ik moet er echt nog niet aan denken om naar huis te gaan! Ik denk dat ik me een week thuis vermaak en daarna ontzettende heimwee ga krijgen. Naar je leventje hier, mijn stage, de vrienden die je hier maakt, de hele cultuur, het zien van de Tafelberg elke dag, gewoon kleine dingen. Maar genoeg depressief gepraat, voorlopig ben ik er nog 6 weken, dus ik ga nog genieten hier! Spreek jullie later!