Onze stage

Omdat veel mensen vragen wat ik nou precies doe op me stage, ga ik proberen het (zo kort mogelijk wat waarschijnlijk toch niet gaat lukken) uit te leggen.
Ik en Nikkie lopen stage bij de Ihata Shelter, dit is een opvanghuis voor vrouwen (en kinderen) die verkracht/misbruikt/verslaafd zijn. Vrouwen kunnen hier naar binnen lopen en een intake doen en als ze dan voldoen aan de eisen, worden ze toegelaten om het 90-days program te volgen. Dit is een programma waarin de vrouwen 3 fases doorlopen. Dit doen ze door elke dag een 2 uur durende therapie sessie te volgen en dit aanvullend met verplichte activiteiten. Bij elke therapie sessie zijn Nikkie en ik ook aanwezig en wordt er een actieve houding van ons verwacht. De eerste fase hebben we net afgerond, de tweede is deze week begonnen.

De eerste fase was heel heftig. Hierin werden alle nare herinneringen en emoties weer opgeroepen en lieten ze de vrouwen het weer ‘herbeleven’. Zo hadden ze veel intieme sessies waarbij de vrouwen op de grond moesten liggen op een deken, hun ogen dicht moesten doen en dat de psycholoog hun vroeg om alles weer naar boven te halen. Deze sessies eindigde dus regelmatig in tranen, vrouwen die keihard schreeuwen (waar we de eerste keer best even van schrokken), met stoelen gingen gooien en daarna op de grond vielen en tot het einde van de sessie alleen maar huilen. Heel emotioneel dus! Omdat Nikkie en ik dit niet hebben doorgemaakt, gelukkig, is het voor ons soms heel lastig. Het voelt alsof je elke dag naar een begrafenis gaat en jij de enige bent die de overledene niet kent, maar je voelt wel al het verdriet om je heen. Heel apart om mee te maken en zeker soms ook wel heel lastig. Tijdens die sessies komen de meest verschrikkelijke verhalen naar boven en dan zit je daar, wat moet je dan doen? Gelukkig is het wel zo dat als de sessie is afgelopen, dat het ook echt afgelopen is. Buiten de zaal waar de sessies zijn, heerst er nergens woede en verdriet. De vrouwen laten het echt ‘achter’ in de zaal. Heel bijzonder om te zien, ik denk niet dat je zoiets als dit in Nederland zal tegenkomen.
Als afsluiting van het eerste deel gingen ze iets heel bijzonders doen: de vrouwen moesten allemaal een brief schrijven naar hun ‘perpetrator’, diegene die hun leven heeft verpest. Hierin moesten ze alles opschrijven wat ze ervan dachten, dus hoe diegene hun leven heeft verwoest, wat ze van diegene vinden, hoe ze over de hele situatie denken, enz. Als afsluiting zouden we deze brieven gaan verbranden. Nu dacht ik, dat wordt in een kringetje zitten rond een kampvuur en iedereen gooit haar brief erin, maar het ging heel anders! Afgelopen maandag kwamen we ’s ochtends aan en hoorde we dat die middag de begrafenis was. De begrafenis van de brieven. We moesten gekleed in het zwart, maar helaas hadden we alle drie een gekleurd shirtje aan. Dat betekende gelijk een verkleedpartij. Ik heb de meest vreemde creaties aangehad, maar in eindigde in een hele lange, zwarte soepjurk! Geen gezicht natuurlijk, maar het moest voor de ceremonie. De vrouwen vonden het prachtig, ze wilde allemaal op de foto met ons en er werd nog volop gelachen. Totdat we werden geroepen om de zaal in te komen, toen sloeg de sfeer gelijk om. We kwamen binnen en het was ook echt ingericht als een zaal die je bij begrafenissen hebt; rijen met stoelen, veel kaarsen aan, grimmige sfeer en vooraan zwarte doeken met daaronder een kist gemaakt van kartonnen dozen. Er werd muziek opgezet waar je gelijk depressief van wordt als je het hoort, dus voordat ook maar iemand al iets had gezegd, was de helft van de vrouwen al aan het huilen. Die switch was zo bizar! Fazil, de man die alle sessies begeleid, ging voor de groep staan en begon heel kalm te vertellen. Het was voor de vrouwen de laatste kans om terug te kijken naar het verleden, hierna moest het afgelopen zijn. De vrouwen moesten 1 voor 1 naar voren komen om hun brief in de kist te doen. Ze mochten er wat bij vertellen als ze wilde, ook mochten ze er voor kiezen om alleen de brief in de kist te doen. Toen alle brieven in de kist zaten, moesten we 2 aan 2 gaan staan en een lange rij vormen. We gingen de kist begraven en iedereen moest een stuk lopen met de kist. Het is heel moeilijk om te beschrijven wat er door je heen gaat als je vooraan loopt, met die kist in je handen, wetende dat er heel veel verdriet in de kist is verstopt, met huilende vrouwen die achter je aan lopen. We liepen tot de achterkant van de shelter, daar hadden ze een heel graf gegraven en werd de kist in gelegd. Fazil zei tegen de vrouwen: ‘ik ga zo die kist in de fik steken, ik wil dat jullie daar naar kijken en als je wegloopt mag je niet meer achterom kijken. Het verleden wordt hier verbrand en begraven, dus dat kan en mag je niet meer ophalen.’. Zo gezegd, zo gedaan, de kist werd in de fik gestoken en langzaam aan liepen alle vrouwen terug naar de shelter. Ik had verwacht dat als we terug zouden komen in de zaal dat iedereen nog helemaal van slag zou zijn, maar het is Afrika; het blijft me verrassen! We kwamen terug in de zaal en er stond limonade en cake klaar, dus iedereen mocht wat pakken. Ineens werd er harde, vrolijke muziek opgezet en voor ik het wist stond iedereen mee te zingen en te dansen. Weer zo’n gigantische switch van emoties, maar heel fijn dat we het zo leuk konden afsluiten. Er werd gelachen, maar dan ook echt oprecht gelachen! Het verleden is het verleden en we richten ons nu op de toekomst. Alle druk was weggevallen en de sfeer was echt onbeschrijfelijk goed. Wat was dit bijzonder om mee te maken! Dit zal je in Nederland nooit tegenkomen, terwijl ik dit echt een hele mooie manier van verwerken vind! De rest van de dag hebben we eigenlijk meer gechillt, we hadden een lange, emotionele, maar toch ook leuke dag gehad. Vlak voordat we naar huis gingen kregen we nog te horen dat we de volgende dag een lange broek en sokken mee moesten nemen, we zouden als afsluiting van het eerste onderdeel gaan schaatsen. Hoe leuk, schaatsen in Zuid-Afrika!
Het was die dinsdag op de schaatsbaan ook echt heel leuk, iedereen had het naar zijn zin, er werd gelachen, gezongen, gevallen en weer opgestaan. Echt heel bijzonder om mee te maken!

De vrouwen gaan nu beginnen met het tweede deel van het programma, zorgen dat ze onafhankelijk worden. Een baan zoeken en je leven weer op orde krijgen. We hebben al gehoord dat dit meer 1 op 1 wordt met de vrouwen, dus we zijn heel erg benieuwd!

Zoals je al ziet is het me niet gelukt om het kort uit te leggen, ik heb namelijk nog niet eens uitgelegd wat Nikkie en ik precies doen op een dag. Als we ´s ochtends aankomen zijn de vrouwen bezig met ochtendgymnastiek en van de week besloten we spontaan om even mee te doen, dat vinden de vrouwen ook super leuk. Dan om 9 uur begint de sessie in de zaal, die meestal tot 11 of half 12 duurt. Hierna gaan we eigenlijk meer kantoor werk doen, dus zorgen dat de bio´s (informatie over het verloop van hun leven) gemaakt worden, begeleidingsplannen opstellen en 1 op 1 gesprekken voeren met de vrouwen die daar behoefte aan hebben. Hier hebben we onze handen wel vol mee! Zo hebben we allemaal een paar cliënten, dus er is altijd wel iemands dossier die moet worden geüpdate.

Als ik dit soort dingen doe, ben ik zo blij dat ik hier heen ben gegaan. Dit ga je nooit in Nederland mee maken, de manier waarop ze hier met situaties en emoties omgaan. Het voelt ook echt goed om hier te zijn, ik heb echt het idee dat we hier kunnen helpen. Misschien hebben we dat nog niet gedaan, maar de manier waarop ze nu met ons omgaan is echt heel tof. De eerste dagen waren de vrouwen afstandelijk, het is ook vreemd als jij daar zit met al je problemen en er staan ineens 3 blonde meisjes op de stoep die helemaal niet bekend zijn met dit soort problemen. Heel leuk om te zien dat ze nu dan zo anders zijn, als we ’s ochtends binnen komen begroeten ze ons allemaal heel enthousiast, ze zoeken ons vaak op, vertellen van alles over hun zelf en zijn ontzettend geïnteresseerd in Nederland.

Zoals je dus kan lezen, ik vind het een ontzettend toffe stage! Natuurlijk zijn er ook minder leuke dingen, maar dat heb je overal en dat overheerst gelukkig niet. Als je bij mijn foto’s kijkt, zie je een paar foto’s van mijn stage en de begrafenis die we hadden. Spreek jullie later!