Laatste week vakantie.

Afgelopen dinsdag hadden we het geweldige idee om de Tafelberg te gaan beklimmen. We hadden al helemaal bedacht hoe geweldig het zou zijn als we boven kwam, de prachtige skyline van Kaapstad te zien en trots konden vertellen dat wij, de 4 studentjes uit Nederland, die hele berg waren opgeklommen. Het liep iets anders dan gedacht..

We hadden vroeg de wekker gezet om op tijd de deur uit te gaan. Hier ging het al fout, want alleen Nikkie en ik waren op tijd wakker, die gasten lagen nog in een diepe coma. Nadat Nikkie ze had wakker gemaakt begon de slechte voorbereiding: ontbijten? Welnee, er zal daar toch wel een restaurant zijn? Water mee? 1,5 liter voor 4 personen, echt over nagedacht dus. Zonnebrand? Dat is niet eens in ons op gekomen! Kortom, slechte voorbereiding, maar dat wisten we toen nog niet. Eenmaal aangekomen bij de berg, hebben we de auto geparkeerd en vroegen we aan de mensen in het blokhutje om een leuke, niet al te lange route. Volgens mij begrepen ze ons niet helemaal, want ze hebben ons de langste route van allemaal gegeven. Ook daar kwamen we later pas achter.. We begonnen heel enthousiast aan onze trip, nog steeds fantaserend over hoe het boven op de berg zou zijn. De eerste 2 uur lopen was prima te doen, af en toe wat klimmen en klauteren, maar niks spectaculairs. Tot de grote rots. Hier moesten we van het redelijke bospaadje naar een kiezelpad, wat steeds steiler werd. Na een half uur kwamen we op het stuk waarop het klimmen echt begon. Denk hierbij niet aan een geasfalteerde trap, maar aan stenen die los van elkaar liggen, waarbij je in 2 meter vooruit zo’n 6 meter omhoog klimt. De klim was het probleem niet, de klif die ernaast zat wel. Iedere keer als ik mijn hand of voet ergens plaatste, keek ik de afgrond in. Maar goed, avontuurlijk als we zijn (en toch wel een klein beetje bang met de wind die daar windkracht 10 had), we gingen vol goede moed verder. Het uitzicht was wel echt prachtig! We keken vanaf daar precies over de stranden en de villa’s die Kaapstad aan die kant van de berg kent. Supermooi! Na een lange tijd klimmen begon het steeds minder leuk te worden; ‘waar is die top nou?’ Inmiddels was het water ook op en de zon was al flink fel aan het schijnen. Ook had iedereen inmiddels een knaag in de maag omdat we niet/nauwelijks hadden gegeten. De ellende begon. Precies op het punt dat ik er een beetje doorheen zat, zagen we de blokhutten waarin de mensen kunnen overnachten, mocht dat nodig zijn. We dachten gelijk; water, wc, daar moeten we heen! Natuurlijk waren deze hutjes dicht en was er nog steeds geen teken van leven op die berg. We besloten maar om verder te wandelen, in de hoop dat we snel bij het restaurant zouden zijn. Nadat we weer een flink stuk hadden gelopen, kwamen we ineens mensen tegen. Heel fijn, want deze mensen hebben ons wat water gegeven. Helaas hadden ze ook slecht nieuws voor ons. Alles op de berg was dicht, het had dus geen zin meer om verder te lopen. Nadat we dit verwerkt hadden, gooide ze er ook nog even bovenop dat we via dezelfde weg terug naar beneden moesten. Langs diezelfde steile klif, met al die losse steentjes, met die harde wind en dan ook nog is omlaag, wat ik persoonlijk enger vind dan omhoog. Ik kon wel janken. Echt janken. En dat doe ik normaal nooit, maar nu stond het huilen me dichter dan het lachen. Na een kort verwerkingsproces en alle rampscenario’s te hebben gezien in mijn hoofd, besloten we maar terug te gaan. Het was tenslotte best koud op de berg, het water was zo goed als op, we hadden honger en zagen er enorm tegenop om terug naar beneden te gaan. Als 4 motorisch gestoorden begonnen we naar beneden te klimmen, mijn god wat was dat eng. Nikkie viel al vrij snel over een rotsblok heen, maar kon zich gelukkig nog goed vastpakken. Met een paar schrammen kwam ze er goed vanaf, maar we hadden wel door dat dit echt niet te doen was. Na een paar minuten kwamen de mensen die we op de top hadden gesproken, rustig aanwandelen alsof ze door een winkelcentrum liepen. Totaal geen angst en in een flink tempo. Ik denk dat ik nog nooit zo wanhopig heb geklonken als toen ik ze vroeg om bij ons te blijven. Gelukkig deden ze dit, hoewel ze er duidelijk geen zin in hadden. De vrouw heeft nog even een korte ‘preek’ gegeven over onze voorbereiding (geen water genoeg, geen zonnebrand, slechte schoenen, enz.), maar heeft daarna ons heel lief geholpen om beneden te komen. Op het moment dat we terug waren bij de grote rots en het beter loopbare pad weer konden volgen, ging me hartslag pas weer dalen naar een normaal tempo. Wat was dit ellendig. Misschien kan ik er over een paar weken/maanden om lachen, maar nu nog even niet. We besefte dat we zeker nog een uur terug moesten lopen naar de auto en dit is ook echt in stilte gegaan, buiten Freek die vond het allemaal wel prima, met alleen af en toe wat kreten als; graf berg, kut dag, doen we nooit meer, mijn voeten doen zo’n pijn, enz. Maar wat een vreugde toen we die auto zagen! We zijn gelijk naar de McDonald’s gereden en hebben zo geschranst, het leek wel alsof we 10 jaar geen eten hadden gehad. Wat zullen die mensen van de Mc gedacht hebben.. De rest van de dag zijn we ook niet meer in actie gekomen. Wel heb ik ook nog het geluk gehad dat ik was verbrand, niet zomaar verbrand, maar gewoon 2e graads. De blaren stonden op mijn schouders en rug. Au! Wat was dit een mislukt avontuur, maar goed daar leren we van!

Na deze ellendige dag besloten we dat we wel wat ontspanning konden gebruiken. Dus gingen we, heel verstandig natuurlijk met me brandwonden, naar het strand. Het strand hier is echt het tegenovergestelde als Hoek van Holland, het zand is mooi (bijna wit als je vanaf boven kijkt), de zee is ijskoud, hoge golven en het uitzicht van de Tafelberg. Hoewel ik die al een stuk minder mooi vond na gister. Maar goed, het was echt een heerlijke dag. Precies wat we even nodig hadden. ’s Avonds hebben we bij de bar om de hoek wat gegeten en daarna nog een sappie gedaan.

Donderdag. De dag dat Nikkie en ik voor het eerst naar onze stage gingen. We werden opgehaald door Willemijn van 4Exchange, het bedrijf wat onze stage heeft geregeld. Na een 20 minuten rijden, kwamen we in een duidelijk armere buurt als de onze aan en zagen we voor het eerst onze stageplek waar we 5 maanden gaan werken. Je krijgt zoveel indrukken tegelijk, het was primitief, maar toch voor daar heel luxe, ze hadden eigenlijk niks, maar toch ook alles. We werden voorgesteld aan Nuhaa, die wij al eerder hadden gesproken via de telefoon. Zij gaf ons een rondleiding door het gebouw en liet de eetzaal, badkamers en slaapkamers zien. In de slaapkamers stonden 2 stapelbedden waar de vrouwen met kinderen slapen. Wij dachten eerst dat de vrouwen zelf een bed hadden en de kinderen moesten delen, maar het bleek dat 1 gezin in 1 bed slaapt. Dus als je 3 kinderen heb, moet je je ’s nachts niet omdraaien, want dan valt er iemand uit bed. Heel raar omdat dit in Nederland nooit zal gebeuren. Desondanks zag het er allemaal wel heel netjes uit en ook de kinderen zagen er gelukkig uit. Wat heel fijn was, was dat alle kinderen gewoon vloeiend engels spreken. Dit maakt het wel een stuk makkelijker in de communicatie, hoewel we het Afrikaans ook prima verstaan. Het eerste meisje met wie we praatte, vertelde dat ze al wist dat wij kwamen en het leuk vond dat we er zijn. Altijd leuk om te horen. Wij hebben er ook zin in. Na de rondleiding hebben we nog de kans gehad om wat vragen te stellen, maar we waren er al snel over uit dat we het maar gewoon moesten gaan ontdekken. Maandag wordt onze eerste dag, spannend!

De dag daarna waren Jasper en Freek aan de beurt om naar hun stage te gaan. Ze konden met Willemijn mee heen rijden en ik en Nikkie zouden ze gaan ophalen. Nadat we onze mooie auto hadden ingeruild voor de kleine blauwe smurfenbak die we gehuurd hadden, gingen we op zoek naar Atlantis. Hoe moeilijk kan het zijn om de juiste weg te vinden? Heel moeilijk, want Nikkie en ik presteerde het om er ruim 2,5 uur over te doen. Ik hoor nu al 1 iemand in Nederland heel hard lachen dat ik verdwaald was, dit gebeurt me namelijk niet zo snel (Suus). Afijn, na 2,5 uur en met een pesthumeur kwamen we aan bij die gasten, die super enthousiast waren over hun stage. Heel fijn dat hun er ook veel zin in hebben, dit beloofd helemaal goed te gaan komen. Omdat we toch al 2,5 uur in de auto hadden gezeten, besloten we ook nog naar Stellenbosch te gaan om met Nikkie’s oom en vriend te gaan eten. Normaal is dit 45 minuten rijden, maar ook in Kaapstad hebben ze file, dus we hebben er 2 uur over gedaan. Helemaal top, not! Gelukkig maakte Stellenbosch zelf het helemaal goed. We hadden afgesproken bij een klein barretje, waar we heerlijk op het terras neerplofte en hebben genoten van heerlijke wijn (ice tea voor Jess) en pizza. Dit maakte alles wel weer goed!

In het weekend hebben we Nikkie aangemoedigd die moest softballen. Nikkie doet nu mee met een softbalteam uit Kaapstad en wij besloten om te komen kijken. Heel tof om te zien, het complex hier is ook super mooi. Daar kunnen veel clubs in Nederland nog een voorbeeld aan nemen. Nikkie deed het supergoed en Jasper, Freek en ik waren echt trots op haar hoe ze iedereen even liet zien dat ze het echt wel kon! ’s Avonds ben ik met Jasper nog het centrum in gegaan, we wilde graag club 31 ontdekken. Dat scheen een hele vette club te zijn op de 31e verdieping van een kantoorgebouw. Toen we daar aankwamen, wisten we gelijk dat de verhalen niet gelogen waren. Overal was glas en omdat we zo hoog zaten, keken we over heel Kaapstad bij nacht uit. Heel vet om te zien! De rest van de nacht was ook erg leuk.

Morgen gaat het dan echt beginnen. Daar waar we voor kwamen. Onze stage! Ik heb er superveel zin, ik weet nu al dat dit echt een hele leerzame stageplek gaat worden. Niet eens zozeer om onze werkzaamheden, maar wel omdat je de hele dag geconfronteerd wordt met het feit dat het hier zo anders is dan in Nederland. We mogen van geluk spreken hoe alles in Nederland geregeld is! Natuurlijk ga ik zo snel mogelijk jullie laten weten hoe het was, maar voor nu ga ik slapen. Morgen moeten we fris en fruitig aankomen. Spreek jullie later!